Młotek

-
W dzisiejszym wydaniu historii o szukaniu miodu, kontynuuję dziegciowy klimat. Ostatnio miało być inaczej - krócej, ostrzej. ... i się rozpisałem... Zatem, drugie podejście za 3, 2, 1!

Po odejściu z Eatalio, po kilku dniach znalazłem inną pracę. Znajomy, znajomego szukał ludzi na budowę. Zostałem pomocnikiem cieśli. Szybko zgromadziłem podstawowe narzędzia i już od soboty zacząłem pracę. Niedługo potem zdałem też Państwowy egzamin z BHP. 

Dodatkowo nadal naprawiałem komputery. Nadal miałem klientów z polecenia. Od jednego z nich dostałem rower! Tak, na takich ludzi trafiałem. Buskując na deptaku, poznałem kilku artystów i otrzymałem bardzo ciepłe wsparcie.

Ergo: w kraju takim jak UK, w mieście takim jak Brighton, znając takich ludzi jak Kasia, Bartosz, Mark, John, Sonia, Amin, oraz Kirk (o nim w następnym oddcinku), i dodatkowo mając takie S Z C Z Ę Ś C I E jak ja, wybranie zawodu budowlańca oznacza, że jest się po prostu młotkiem... 

Mogłem postarać się  i zrealizować chociaż część mojego marzenia. W zamian, widocznie mając w głowie siano, poszedłem po linii najmniejszego oporu. Jak się to skończyło, właśnie czytacie.

Ufff. Przynajmniej dzisiaj udało mi się zrealizować plan.

PS. Młotek (idiota) to po angielsku 'knucklehead', a 'knuckle' oznacza kostka, kłukieć. Knucklehead to osoba wybierająa zupełnie niepotrzebnie rozwiązanie "na siłę", podczas gdy lepszy sposób nie wymaga jakiegoś szczególnego geniuszu. Jedynie trochę luzu.


Photo by Pixabay from Pexels

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Stop

-
Obraz
Ogarnia mnie głupi śmiech kiedy przypomionam sobie siebie z tego momentu "Szukania miodu w d...". Trochę to śmiech przez łzy. Jest takie powiedzenie: 'Lepiej płakać u psychoterapeuty, niż śmiać się u psychiatry'. Stąd, możecie się domyśleć do jakiego kształtu rozwinęła się ta historia. Zobaczmy czy zgadliście. Już piszę! W końcu poleciałem na wyczekane "wakacje" do Polski. Wyjechałem z zamiarem odpoczynku, z nadzieją nabrania nowego wiatru w żągle, z planem na zaszalenie. Chciałem odbić się i ruszyć ponownie na "poszukiwania", gonić moje marzenie o zamieszkaniu i pracy w Anglii. Dalej je mam :) Teraz pytanie: Czy nauczyłem się czegoś na swoich błędach? Mając w głowie nadal bedon, drut kolczasty i deski z drzagami byłem jak ślepiec na przedpolu bitwy. Czy w ziązku z powyższym wpakowałem się w następny wilczy dół? Oczywiście. Idąc po linii najmniejszego oporu, starałem się znajdować rozwiązania, które tylko potwierdzą moją chorą wizję. Innym...
Czytaj więcej

Miód

-
Obraz
Podróż w poszukiwaniu miodu jest już historią. Czy znalazłem to czego szukałem? I tak, i nie. Wracając pociągiem do domu czułem coś nowego. Miałem w sobie ulgę i zgodę. Przede wszystkim odzyskałem kontakt ze swoim wszechświatem. Usłyszałem wreszcie to co od dawna próbował mi powiedzieć. Dzisiaj w tym ostatnim epizodzie chciałbym opisać, to jak mój wszechświat udowodnił mi, że cieszy się z mojego powrotu. Ostatni raz odwróciłem się, żeby spojrzeć na Port Lotniczy Chopina. Głos w środku szepnął "W drogę!", uśmiechnąłem się do siebie i ruszyłem na dworzec PKP. Kupiłem po drodze bilet online i wskoczyłem do przedziału. Usiadłem razem z dwoma osobami i od słowa do słowa, opowiedziałem im moją najświeższą przygodę. Wtedy usłyszałem coś jeszcze... W odpowiedzi na opis moich perypetii, otrzymałem najbardziej niespodziewany i tym samym najpiękniejszy feedback. Moi współpasażerowie powiedzieli mi, że to dobrze. Że powinienem być w Polce. Że takich jak ja bardzo potrzeba i...
Czytaj więcej

Prezent

-
Obraz
W poprzednim wpisie mówię o tym, że warto zadbać o porządek w świecie materialnym. Faktycznie. Ciężko byłoby mi cokolwiek osiągnąć bez takiego podejścia. Jednakże, na koniec dnia pełnego organizowana, sprzątania, szykowania i dbania czułem się jak koń po westernie. Nie trzeba geniusza żeby stweirdzić, że droga do tytułowego miodu nie prowadzi przez ślepe zajeżdżenie siebie. Na szczęście nie zajęło mi to zbyt długo aby zrozumieć, że pora zadbać o siebie samego. Przy okazji, miałem ogromne szczęście otrzymać w tym względzie pewne wskazówki. Jakie? O tym za chwilę. Tymczasem, dedykuję ten wpis dwóm już wcześniej wspomnianym aniołom - Majce i Wojtkowi. Ten rodział historii zaczyna się na pierwszej stancji (u wstrętnej baby), którą zamieszkiwałem na spółkę z Wojtkiem. Każdy dzień wygląał generalnie tak samo. Ponieważ mój kalendarz świecił jeszcze wtedy pustkami, większość dojazdów to pracy pokonywałem na rowerze. Po powrocie trudno było nie być zmęczonym, szczególnie w samym środku upa...
Czytaj więcej